Нераток - Неизвестно

Сістэма загрузілася. “Дыверсія” ўвайшла ў рэжым. Хлопчык вывеў шосты, апошні ўзровень.

Уласна кажучы, гульня аказалася не такой захапляльнай, як размаляваў яе Лёнік-Герпес. Той і сам згадзіўся, што яна “галімая”: “Не абжуліш - не прадасі”. І вытрас усю Мішкаву гатоўку як кампенсацыю за трэснутую каробку.

Пасля таго, як з’явіўся Вік Лонер, Мітттку засталося толькі назірадь за яго дзеяннямі: з заданнем Творца-Шпак знаёміўся адначасова з рэйнджэрам, але Лонер хутчэй прымаў рашэнне. Хлопчык спрабаваў карэкдіраваць дзеянні свайго стварэння, але хутка пераканаўся, што надзейней проста назіраць тое, што адбываецца на экране, як фільм. Да таго ж частку спроб уздзейнічаць на праходжанне місіі Лонер спыняў фразамі накшталт: “Я не ўмею гэтага рабідь, таму прапаную.” - і з насмешлівым дакорам глядзеў на Мішку.

Адзінокі ваяр мог не прайсці ўзровень з першага разу, але ніколі не паўтараў памылак і не імкнуўся сябе зберагчы, калі місія не прадугледжвала захавання жыцця. Ён ніколі ні аб чым не дакладваў свайму Творцу, а толькі інфармаваў. З кожным днём твар Лонера здаваўся ўсё больш суровым, а дзеянні рабіліся ўсё больш жорсткімі. І калі місіі першых узроўняў былі ў асноўным баявымі задачамі, то апошнія амаль выключна ўяўлялі з сябе каварнае і бязлітаснае ўвасабленне чалавеканенавісніцтва. У апошняй місіі пятага ўзроўню былы ваяр-адзіночка па загаду мафіі закатаваў трох чалавек і напрыканцы далонню, запэцканай іхняй крывёю, напісаў сваё імя. Місія гэтага не патрабавала.

Дванаццацігадовы чалавечак адчуваў, што гэта і ёсць тая самая “круцізна”, якой ён зусім нядаўна захапляўся. Толькі ўдасканаленая да абсалюту. Рэйнджэр не стаў чалавекам. Комплекс якасцей, якім адарыў яго Мішка, сплавіўся ў д’ябальскую сумесь.

І яна, гэтая сумесь, заварожвала і хвалявала. Хлопчыку здавалася, што калі б Лонер быў жывым чалавекам, ён бы знішчыў і яго, Мітттку. І хто ведае, якая верагоднасць, што сярод мільёнаў варыянтаў ёсць такая праграма? Спачатку хлопчык глядзеў баевікі, якія дэманстраваў створаны ім монстр, з захапленнем пабочнага гледача, але хутка да захаплення пачаў прымешвацца непакой. Палохала перакананасдь рэйнджэра ва ўласнай бязгрэшнасці, прыгнятала яго безапеляцыйная самаўпэўненасць.

Толькі цікаўнасць, пачудцё, дзякуючы якому чалавецтва ўзнікла і знікне, прымушала Мітттку прагледзець, што ж уяўляе з сябе шосты ўзровень. Ён ужо цвёрда вырашыў, што нават калі рэйнджэр застанецца, то ўсё роўна гульня пойдзе ў “карзіну’. Тым больш, што Вадзім прапанаваў “перакачадь” дыск кліпаў групы “Зялёнае неба”. Таму месца на “вінце” трэба было ачысціць і заадно пераканадь бацьку, што неабходна паставіць дадатковую плату аператыўнай памяці.

Мішка ўвёў код шостага ўзроўню. Вік Лонер апраксіміраваў яго ў пачатковую каманду знішчэння Сістэмы. Узнікла назва місіі - “Змрок і спакой”. Потым на экране з’явіўся рэйнджэр. Ён паблажліва ўсміхнуўся і вымавіў нешта вантробна-сакраментальнае на інглішы. На імгненне ўзнік надпіс: “Шанц Серверу. Неадкладна адключыце камп’ютэр. Ідзе фарматаванне вінчэстэра. Пры некарэктным выхадзе будзе знішчана мадярынская плата”. Мішка паспеў прачытадь толькі два першых словы і зараз бязглузда глядзеў на экран і паспешліва ціснуў то на “ключ”, то на “Rezet”, спрабуючы перазагрузіцца.

Рэйнджэр расчаравана развёў рукі і пачаў раздзяляцца на дзесяткі фрагментаў, якія адляталі за межы экрана. Вынікам жыцця Віка Лонера запалымнеў надпіс: “МІСІЯ ВЫКАНАНА”.

Хлопчык яшчэ трохі марна патузаўся, адключыў камп’ютэр, зноў паспрабаваў увайсці ў Сістэму, але манітор толькі засвяціўся нежывым блакітным святлом.

Перапалоханы вучань кінуўся да ранца, выцягнуў падручнік гісторыі і пачаў старанна вывучадь параграф аб культуры яцвягаў.

Тым самым ён спадзяваўся калі не выратавацца ад пакарання, то хоць бы стварыць нейкую процівагу сваёй міжвольнай правіннасці.

ШПАКОЎСКІ-СТАРЭЙШЫ

Бадька прыйшоў дадому позна і на падпітку. Не зняў куртку, а стаў насупрадь трумо і сурова спытаў сябе: “Ну, што вочы хаваеш?” Не стаў расказваць аб перыпетыях пражытага дня, а даў маді грошай: “Купі мне каву, а на астатняе - што-небудзь для дома”.

Затым марудна пераапрануўся, падышоў да камп’ютэра і паспрабаваў загрузідь сваю прымітыўную “Танкавую атаку’, якой ён, па яго словах, прыміраў душу і рэальнасць. Аднак поспеху не дасягнуў і паклікаў Мішку.

- Што здарылася, ламер? Ты сапсаваў?

Мішка мямліў, што сёння ўвогуле да камп^тэра не падыходзіў, але з-за відавочнасці (маді “Септымай” не карысталася) давялося “раскалоцца”.

- Няма чаго чужыя дыскеты перапісвадь, колькі вучыць цябе! Мабыць, яшчэ і пладіў. Ці гэта ты з Інтэрнета прывалок? Віруснікі - хлопцы шустрыя, біць іх няма каму. Такія пасткі ёсць, што і ўзарвадь вінчэстэр могудь. Чуў пра “чарнобыльскі” вірус? Палову фірм паралізавала. А пра сайт “ай лав ю”? .Няўжо ж Сістэму зжэрла? Здаецца, і “мацярынка” ляснула. Ведаеш, у колькі нам гэта абыдзецца? Месяц добрасумленнай працы! Ці адна не вельмі рызыкоўная аперацыя.

Шпакоўскі-старэйшы нервова хіхікнуў.

- Давай, каб менш фігнёй займаўся, запішам цябе ў секцыю рукапашнага бою. Ці на каратэ якое. Крутым мужыком зробішся!

Бадька яшчэ раз вылаяўся і адправіў Мішку давучвадь урокі. А сам падягнуўся на кухню варыць суп з рыбных кансерваў.

Ён чамусьці заўсёды гатуе рыбны суп з кансерваў, калі прыходзіць на падпітку. І ніколі не есць тое, што маді прыгатавала на вячэру.

САРАНЧА

СЯРЭДНЕВЯКОВАЯ ФАНТАЗІЯ

Змагар - не пераможца. Змагар - заўсёды ў адзіноце. На старонні погляд ён робіць не тое і не так. Але ён робіць тое, што ўмее і што лічыць магчымым зрабіць. А астатнія?

Аўтар

I САРАНЧА АСТРЭЯ

“.Божухна, як шчыміць у скронях! Гэты чалавек не проста забіў мяне і маіх сабратаў. Ён паланіў нас, прынёс у сваё жыллё і атрудіў! - Левая нага Астрэі міжвольна тарганулася. - Навошта яму гэта, нашто ён пасадзіў нас у гэты слоік, у гэтую шкляную пастку?!”

Астрэя інстынктыўна памкнулася прыўзняцца, хоць з учарашняга вечара ведала, што выйсця няма.

“Але я выканала сваю місію на Зямлі, я выканала свой абавязак перад Усявышнім: мае дзеці будудь жыць.” - Астрэя знерухомела.

Слабасць зноў пазбавіла яе магчымасці бачыць. Як забыты сон, яна ўспомніла зялёны лужок і белую таполю, пад якой пакінула сваіх дзяцей.

“Яны будудь жыць. А я выканала сваю місію.”

Рух збоку вымусіў Астрэю насцярожыцца. Цьмяныя расплывістыя абрысы чалавека рабіліся ўсё больш акрэсленымі.

“Ён ідзе. Можа, ён выкіне нас, і я яшчэ выжыву. Паветра, свежае паветра!”

Рука чалавека прыўзняла каўпак са шклянога сподачка і на імгненне замерла над насякомымі. Затым руб каўпака з трэскам раструшчыў грудную клетку Астрэі.

“Божухна, як балюча!” - Канвульсіі спынілі думкі Астрэі.

АЛХІМІК БАЛТАЗАР

Балтазар расплюшчыў вочы і адразу зірнуў на доследны столік. Дванаццаць дарослых асобін саранчы - шэсць самцоў і шэсць самак - змярцвела ляжалі пад шкляным каўпаком. Адна з іх скаланулася, сутаргава драпнула лапкамі аб шкло і зноў замерла.

“Прынада падзейнічала. А апошняя - празмерна жывучая. Ці пазней ужыла атруту. - Балтазар падышоў да стала і зняў каўпак. - Самка. Т ак, занадта жыццяздольная”.

Краем каўпака алхімік расціснуў саранчу і змёў усіх дванаццадь на падлогу.

- Ізольда! - паклікаў ён служанку.

СЛУЖАНКА ІЗОЛЬДА

Ізольда даўно расклала ў печы агонь і кіпяціла ваду. Вокліч гаспадара паведаміў ёй аб тым, што Балтазар прачнуўся і праз некаторы час прыйдзе снедаць.

“Дзівакі гэтыя Секвестры. Яго бадька таксама ніколі не ведаў, калі прачнецца. Але як толькі прачынаўся, то адразу патрабаваў увагі да сябе. Заўсёды яму не хапала часу! Як быццам дзень не для ўсіх аднолькавы!”

Ізольда падкінула сухога галля ў печ і сыпнула лісце мяты ў гаршчэчак з кіпнем.

БАЛТАЗАР СЕКВЕСТР

Балтазар зірнуў у мутнае акенца. Пасля ранішняга дажджу дзень, здавалася, павінен быць цёплым і ветраным, а таму - пленным.

“Раскідаю прынаду па лузе, праверу, як яна спрацоўвае на адкрытым паветры. Ці будзе ад яе страта пасевам? У тым годзе - не было. А я толькі дабавіў цыяніду серы. Для раслін гэта няшкодна, а саранчу валідь упокат’.

Балтазар выйшаў з дому і спаласнуў твар у цэбры з дажджавой

вадой.

“Ізольда. Ужо двадцаць гадоў - ні прыгажуня, ні абразіна, ні старэча, ні маладзіда. Можа, бацька пачаставаў яе сваім эліксірам?”

АЛХІМІК ЖАК СЕКВЕСТР

Жак Секвестр памёр рана. Сэрца яго спынілася, калі ён корпаўся са сваімі прэпаратамі. Магчыма, надыхаўся шкодных выпарэнняў і кануў у Сон Вечнасці. Эліксір маладосці, якому ён прысвяціў пятнаццаць апошніх гадоў жыцця, так і не атрымаўся дасканалым: перавага ў адным нязменна давала хібы ва ўсім астатнім. Эксперыменты, якія Жак апантана праводзіў на сабе, пазбавілі яго валасоў у трыццадь пяць, зубоў - у сорак, а жыцця - у сорак тры гады. Нязносны сверб на руках, што не перапыняўся на працягу тыдняў, прымушаў няспынна працаваць, але не дазваляў дасягнудь поспеху, бо рабіў думкі катэгарычнымі і бескампраміснымі.