Гапееў Ведзьміна тоня - Неизвестно

– Чакайце, мы сходні скінем, – заспяшаўся Віцька.

– Ат, не трэба, – мужчына ўжо каленам стаў на плыт. Зарэмба падаў яму руку.

– І чаравікаў вам не шкада, – не ўтрымаўся Сяргей, калі і яны з Віцькам былі на плыце.

– А я старыя спецыяльна абуў, – патлумачыў Баркоў. – А штаны памыюцца, – усміхнуўся ён. – Так, значыць, плывем на востраў, атрад застаецца пакуль тут. Назад мы вяртаемся самі, а атрад пераправіцца на востраў. Гэй, на беразе, глядзіце ўважліва, да якога вострава плыць! Зарэмба, станавіся са мной на вёслы, памахаем крышку. А вы, хлопцы, кіруйце, – загадаў ён.

– Ды мы самі, – засаромеўся Віцька, не выпускаючы вясла. – Тут дваццаць хвілін.

– Ну, што, ты не дасі мне дзяцінства ўспомніць? Я ж на рэчцы вырас, далёка адсюль. На лодках плаваў, так што і тут змагу, – засмяяўся Баркоў.

Плыт пад шырокімі ўзмахамі двух мужчын павольна набраў хуткасць.

– Ну, як вам там, не сумна на востраве? – пытаўся Зарэмба. – Спаць не холадна было?

– Ды не, не холадна. А сумаваць часу не было.

– А рыба ёсць? Правяралі?

– Ёсць, – пераглянуліся між сабой хлопцы. – Шчупака злавілі.

– Вялікага?

– Так, добрага. Не паднялі ўдвух, – знарок абыякава адказаў Віцька.

– Ты што? Праўда?

– Пабачыце…

– Вось так, Аляксандр Мікалаевіч, – загаварыў Зарэмба. – А вы кажаце тут дарогу да вострава будаваць. Ды на наступныя выхадныя ад лодак цесна будзе. Лесу на астравах не застанецца, папаляць у кастрах. Жадаючых адпачыць – вунь колькі.

– Ну, на тое служба аховы прыроды ёсць, – адказаў Баркоў, але не было ў яго словах упэўненасці. – Але рацыя ў тваіх словах ёсць. Я бачу – плыт гэты ў хлопцаў куды больш надзейны, чым я думаў. Так што пяцёра дарослых чалавек ён вытрымае. Дасі каманду, няхай яшчэ па пары камер з трактароў пачэпяць па баках … Значыць, група па перазахаванні спакойна і на гэтым плыце паплыве. А вось дарогу… Так, дарогу рабіць не будзем. А то на аўтамабілях праз твае палі пачнуць на гэтыя астравы ездзіць. А вось кладкі зрабіць трэба. У складзе камісіі па перазахаванні будзе жанчына, не станем жа мы яе прымушаць па гразі хадзіць. Матэрыялы знойдзеш?

– Знойдзем, – адказаў Зарэмба. – Дзве хаты без гаспадароў стаяць, разбяром, будуць і дошкі, і слупы. На першы час хопіць.

– Добра, – згадзіўся Баркоў, апусціў вясло ў ваду, агледзеўся вакол. – Гэта ж трэба: такая прыгажосць вакол нас, а не кожны дзень і звернеш на яе ўвагу…

Вакол сапраўды было велічна. Плыт быў недзе на сярэдзіне тоні. Ветру не было, вада была спакойная, і мо ўпершыню хлопцы ўбачылі, як на паверхні тоні адбіліся аблокі… Плыт быццам стаяў пасярод другога неба: крыху цямнейшага за сапраўднае, затое больш густога і насычанага…

Гасцей сустрэў дзед Васіль. Павіталіся, пайшлі да лагера.

Вохкалі госці, зусім па-дзіцячы гарэлі іх вочы, калі пабачылі яны шчупака – ужо з распоратым і вычышчаным брухам.

– Усё, я на гэтыя выхадныя буду на тоні! – загарэўся Зарэмба.

– Я табе дам тоню, травы някошаныя стаяць, за шчупакамі сабраўся, – прыгасіў яго пыл Баркоў, і не зразумець адразу было: жартуе ён ці сур’ёзна кажа. – Адно пушчу, калі мяне з сабой возьмеш, – і засмяяўся.

Потым усе пайшлі да магілы. На ёй стаяў шэравата-жоўты дубовы просты крыж. Моўчкі пастаялі хвіліну.

– Ну, давайце разам прысядзем, – сказаў дзед Васіль, калі вярнуліся да палаткі. – Ды крыху пагутарым. Людзі вы адказныя, мы вам даверым сваю тайну. Але каб з гэтага вострава яна далей не пайшла.

Двое мужчына пераглянуліся між сабой, Зарэмба ў адказ на запытальны позірк старшыні райвыканкама паціснуў плячыма.

Жэнька прыгатавала чай на ўсіх, прыселі на траву ля кастра.

– Вы на нас не крыўдуйце, што ваш пошукавы атрад падманулі, – пачаў дзед Васіль, звяртаючыся да Баркова. – Тое, што чацвёра нашых з балота не выйшлі ў час блакады, усе ведалі. Ды лічылі, што яны ў багне прапалі. А тут во Віцька знайшоў камп’ютэрам адзін дакумент… Раскажы, Віцька.

– То не дакумент, ну, гэта артыкул у адной газеце… – хвалюючыся, пачаў Віцька, потым сабраўся, хваляванне прайшло. Ён амаль слова ў слова пераказаў тое, што некалі перапісаў.

Было бачна, якое вялікае ўзрушэнне выклікаў расказ Віцькі. Твары двух дарослых мужчын былі засяроджанымі.

– Значыць, тут не чацвёра, а толькі трое? А каго няма? – ціха спытаўся Зарэмба. – Як жа нам быць?

– Не хвалюйцеся, тут усе, усе чацвёра, – супакоіў дзед.

– Як гэта?

– Той Пітэр не некуды знік – ён сюды прыехаў… Як толькі Віцька нам пра дату напісання сказаў, я адразу і падумаў… У той час якраз з’явіўся быў у нашых краях дзіўны рыбак. Мужчына пажылы, на маленькай гумавай лодачцы. Капюшонам галаву і твар хаваў, нічога не пытаўся, ні з кім не загаворваў. Тут з тыдзень яго бачылі – пераплываў з вострава на востраў. А потым лодачку яго да берага прыбіла. А самога не бачыў ужо ніхто. І толькі мы сёння пабачылі… Яго косткі. Рэшткі адзення. Дакументаў не было аніякіх, мабыць, ён усё спаліў. Але і так усё зразумела. Мы знайшлі яго побач з магілай…

– Та-ак, – задумліва працягнуў Баркоў. – Вось як лёс чалавека скласціся можа. І не прыдумаеш такога… А чаму вы нас, Васіль Яўменавіч, у сваю тайну рашылі пасвяціць? Знайшлі ды і знайшлі…

– Косці розныя, – адказаў за дзеда Сяргей. – Свежыя.

– Правільна, – згадзіўся з ім дзед Васіль. – Калі б косці ляжалі на паверхні зямлі, то за шэсцьдзесят год мы б нічога не знайшлі. Што звяры расцягнулі б, што ў траву ўрасло б, пад лістотай схавалася. А так… мы тут дамовіліся, што быццам у зямлянцы яго знайшлі. Бо сам сябе не мог жа ён пахаваць. Ды справа ў тым, што косці розныя – гэтыя белыя ад дажджоў і сонца, а тыя ў зямлі шэсцьдзесят гадоў праляжалі. Вось і могуць пры перазахаванні ўзнікнуць пытанні. Вось таму вам ўсё і кажам. Можа, і не трэба перазахаванне рабіць? Каб не было пытанняў недарэчных…

– Усё зразумела, – спакойна, але цвёрда загаварыў Баркоў. – Не хвалюйцеся наконт пытанняў, іх не будзе. Той партызан сказаў праўду: ён памер тут у 43-м годзе. Проста… косці яго тут апынуліся значна пазней. Так ці не? – звярнуўся ён да хлопцаў.

– А мы адразу сказалі, што так, – за ўсіх адказаў Віцька. – То вам, дарослым, тлумачыць доўга…

Баркоў, а следам і Зарэмба коратка засмяяліся.

– Чуў, Зарэмба, што пра нас моладзь думае? Правільна, малайцы. І правільна зрабілі вы ўсё: і што маўчалі наконт таго дакумента, і што на востраў нікога не пусцілі наперад сябе, і што нам усё цяпер расказалі.Усе чацвёра тут – нашы людзі, сапраўдныя змагары. Ніхто з іх – не здраднік. Гэта дакладна. А лёс чалавечы, паўтаруся, непрадказальны. І будзе чыстым наша сумленне, калі ўсе чатыры прозвішчы будуць на помніку. Так і павінна быць… А расказаць аб гэтым… Чаму б і не? Але потым, крышачку пазней. Вось напішыце аб тым, як вялі пошукі. Калі ўсе будуць у адной сапраўднай магіле. Разумееце… Дарослыя – такія людзі… мякка кажучы, малапрадказальныя. Калі б сёння ваша гісторыя была вядома ўсім, я б не даў гарантыю, што не знайшоўся ніхто, хто б не стаў даказваць, што месца чацвёртаму партызану – не ў нашай зямлі, а ў Нямеччыне… А потым яшчэ б высвятляць сталі і спрачацца: як яго імя, ці верыць яго словам ці не… Мы верым – і гэта галоўнае… Вы, дзякуючы сваёй непасрэднасці, адчулі ўсю вастрыню гэтага пытання. І дзякуючы той жа непасрэднасці знайшлі выйсце. Я не загадваю вам маўчаць надалей. Толькі прашу крышку пачакаць…– Баркоў замаўчаў на хвіліну. – І такую малую з сабой узялі? – ён паказаў на Нэлу, нібы ставячы кропку ў размове аб пахаваных. – Камары ж з’ядуць!

– Не-а! – задзірыста адказала Нэла і схавалася тут жа за Жэньку.

– Гэта сястра Сяргея, – патлумачыў Зарэмба.

– Я зразумеў… Ну, а што ж вы з такім шчупаком рабіць будзеце?

– Мы яго прададзім!

– Ого! Такую рыбіну? Хоць бы мне галаву аддалі, а? Ці прадалі…

– Мы вырашылі, што ўсю рыбу, якую тут зловім, якую не з’ядзім, прадаваць. У нас дамоўленасць ёсць з адным чалавекам, – расказваў Віцька. – А выручаныя грошы – Сяргею і Нэле. У іх тэлевізара няма ў хаце, ну і на астатняе…

– Так, зразумела… – Баркоў адставіў кубак убок: – Ах, як я даўно такога смачнага чаю не піў! Дзякуй, гаспадынька! А шчупака… не, не прадавайце. Уяўляеце, колькі радасці вашым маці будзе з яго катлеты гатаваць? А галава якая! Яе ж засушыць можна ды ў музей школьны – каб ніхто не казаў потым, што не было такой рыбы. А тэлевізар… Будзе ў Нэлы тэлевізар, гэта я абяцаю. Ды і ўсе вы добрую прэмію заслужылі… Гэта мы потым абгаворым. Вы і ўявіць сабе пакуль не можаце, якую важную для ўсіх справу пачалі, і як яе ўжо, лічы, зрабілі. Нам, дарослым, добры ўрок далі. Дзякуй вам усім вялікі ад імя улады, ад мяне асабіста, – Баркоў моцна паціснуў усім рукі. – Ну, нам пара ў зваротны шлях, а то вечар ужо, небяспечна ноччу плаваць. Вы атрад прыміце, калі ласка, як сваіх – яны добрыя рабяты. Вам жа і зброю знайсці трэба, і зямлянку паправіць, і праход расчысціць. Думаем, што ў любым выпадку на востраве будзе пастаўлены памятны знак…