Сустрэчны бой - Сяргей Белаяр

Не пашанцавала і экіпажу Доргаша. Кумулятыўны снарад трапіў у левы борт насупраць месца механіка-вадзіцеля. Па Т-34 быццам ударылі кувалдай, адсек у адно імгненне напоўніўся дымам і агнём.

— Пакінуць танк!

Увараў штурхнуў металічны блін і літаральна вываліўся з падбітай машыны. У вачах дваілася, а ў вушах стаяў звон. З рассечанага лба цурчэла кроў.

Сяржант імкнуўся адпаўзці ад танка як мага далей. Баявы камплект — семдзе сят сем стрэлаў. Выбухне — Бог душу не знойдзе. Любое раненне, роўна як і пашко джанне машыны, вяло за сабой зняцце балаў і спісанне грошай з рахунку. Горш за ўсё была смерць аватара — у гэтым выпадку ўдзельнік заставаўся наогул без балаў і грошай.

За дваццаць метраў ад Т-34 знайшлася варонка. Аляксей залез у яе і перавёў дух а затым прыўзняўся над краем, каб зарыентавацца ў становішчы. З-за дыму і пылуздавалася, што надышла ноч. Карко ўцякаў у тыл. Страціўшы танк, паляк страціў і цікавасць да «World of tanks 2.0». Аватар лейтэнанта Доргаша рассыпаўся квадрацікамі — «мажор» выходзіў з гульні.

«Добра яму, — са злосцю падумаў сяржант. — Зараз “перазагрузіцца” і ўступіць у бой на новым танку з новым экіпажам!». У адрозненне ад Пятроўскага, для Аляксея выхад з гульні ў самы яе разгар азначаў развітанне з марай.

Купчына нідзе не было відаць.

Увараў выцер рукавом лоб, страсянуў галавой і паспрабаваў знайсці поглядам механіка-вадзіцеля. Неўзабаве старшакласнік здолеў разгледзець у дыме руку, што тырчала з люка. Аўра яфрэйтара адрознівалася насычаным чырвоным колерам і паступова цямнела — аватар атрымаў сур’ёзнае раненне з вельмі высокай верагоднасцю распаду лічбавай выявы.

Сэрца сяржанта ёкнула.

Полымя разгаралася, і дэтанацыя боекамплекту была толькі пытаннем часу.

Увараў нервова праглынуў. У галаве Аляксея круцілася адна-адзіная думка: «Яна страціць усё!» З выкрыццём маскі дзесяцігадовы Інакенцій губляў надзею на лячэнне. Бацькі ў Светы і Кешы не было, а маці піла — разлічваць на яе дапамогу не даводзілася. Родных і сяброў не мелася.

Сяржант сціснуў кулакі і заскрыгатаў зубамі, ліхаманкава спрабуючы адшукаць выйсце. Увараў разрываўся паміж жаданнем дапамагчы таварышу і страхам пазбавіцца заробленых балаў, гэтым самым на няпэўны час забыўшыся на мару.

Агонь усё бліжэй падбіраўся да Купчына. Колер аўры аватара стаў цёмна-чырвоным.

Адмовіцца ад мары было нялёгка. Не менш цяжка аказалася ўсведамляць, што без дапамогі сябра Літвіновіч памрэ. І тое, што смерць аватара была камп’ютарнай, зусім не мяняла справы — шмат чаго залежала ад стану рахунку Светы. Калі б не хвароба брата, дзяўчына даўно магла б мець самы прасунуты танк з падрыхтаваным на найвышэйшым узроўні экіпажам.

Вакол грымелі выбухі, свісталі аскепкі і кулі, рушылі танкі. Увараў нічога гэтага не заўважаў — погляд сяржанта быў прыкаваны да аватара.

Вучань выпускнога класа прапусціў імгненне, калі з падсвядомасці вынырнула думка пра тое, што Перамогі ніколі б не было, калі б усе думалі толькі пра сябе. І гэтая думка дапамагла Аляксею зрабіць выбар.

Увараў ускочыў і рвануў да Купчына, зусім не думаючы пра тое, што здзяйсняе свой першы ў жыцці подзвіг...