Ляцець у неба - Дмитрий Максимович Акулич

ў вершах сэнс.

Каб у жыцці сваім не заблукалі,

Рабілі вынікі па перш.

Ад маіх слоў і меркаванняў,

Можа кранецца штосьці ўнутры!

Шмат у мяне абгрунтаванняў.

Застацца ў гэтай сферы назаўжды.

01.2019

*****

Не губляй сябе мой сябар,

Як не было тут дрэнна.

Змяні! Зрабі! Ёсць выбар!

Зрабі, як трэба. Так!? Дакладна.

Хопіць трываць усе знявагі,

Не забывай, ты можаш памяняць!

Спыняюць цябе толькі страхі?!

Пара ўладу нам мяняць!

Быць кожны тыдзень нібы раб,

Плаціць за тое, што не маеш?

Пара на плошчу выйсці, каб,

Казаць, што ў душы трымаеш!

Улада ўспамінае пра народ,

Калі пара ўзяць падатак!

А як жыве наш патрыёт?

На вопратцы не мала латак.

Па тэлевізары краіна для жыцця,

На самай справе ўсё не так!

Праблемы б'юць краіну без канца,

Дыктатар робіць тут бардак.

Пара нам выйсці, памяняць!

Бо толькі разам, мы ўсё зможам!

Не дай сябе больш зневажаць,

З табой мы зможам, пераможам!

10.2017

*****

Грунтоўна збіраюцца аскепкі,

На месца я іх дадаю.

Яны вяртаюцца да сэрца!

Я смутак не трымаю, адпушчу.

Не хутка, паступова іх знаходжу.

У розны дзень, у розны час.

Шмат кіляметраў я праходжу,

Да перамогі, без параз.

Халодны погляд, стан зламаны.

Разруйнаванае каханне – жах!

Спачатку, быў на свет злаваны!

А потым, зраз, я збіраю пазл.

Каб зноў адчуць жыцця пачуцці!

Смак асалоды да вяршынь святла!

І неузабаве, час лятучы,

Пазбавіць сэрца ад біцця!

05.2020

*****

Неба без хмар, сонца іскрыцца –

Мяне сагрэе, дзеліць цяпло.

Сэрца растане і будзе біцца,

Нібы та лёду, там не было!

Так атрымалася, разбушавалася.

Каханне, да дзеянняў ірве!

Побач дзяўчынка мне ўсміхаецца,

Кліча з сабою, наперад вядзе.

Пачуцці прачнуліся зноў.

Які ў адносінах вынік!?

Шматлікіх мінулых высноў.

Матляе наперад гадзiннiк!

Вера ў добрае мяне падымае

І прымушае не сумаваць.

Бо адчуваю, як сэрца кахае,

Я няўдачы стаў забываць!

Зноў я ажыў, цёплыя вочы,

Блішчаць, з задавальненнем хаджу.

Страціў блудныя розныя ночы.

Пяшчотна яе абдыму!

09.2018

*****

Птушак змяняе тлум машын,

А цішыню змяняюць навальніцы.

На гэта шмат розных прычын.

Сцякаюць у бруд крыніцы.

Перабудова многіх схем,

Неразуменне, і ілюзія асобы,

І глупства розных тэм –

Змянілі эталон прыроды.

01.2019

*****

Кроплі дажджу апускаюцца ўніз,

Прызямленне іх разбірае!

Нібы восеньскі, трывожыць капрыз,

Мяне ён знутры забівае.

Адкрытыя вокны, падайце паветра.

Мокрыя шторы нясуцца ўвысь!

Няма тут прастору, ні воднаго метра,

Усё запаўняе разбураны мыс.

Бяжы ад мяне, я раздражненне!

Вільгаць змывае мяне назаўжды:

Шумы вятроў і словы малення.

Сціраюць пражытыя мною гады.

Рвецца з падлогі цёплай вадою,

Лужына, грэе крокі віны.

Брудны ляжу, не годны да бою,

Грахі апускаюць да самага дну!

Чырвонаю лужынай я аб'яднаны,

Змылі чыстай вадою грахі.

З тонкім металам я пахаваны.

З тонкім парэзам, правай рукі.

09.2017

*****

Я зачыню фіранкі вокнаў,

Каб не было зайздросных вачэй.

Адкрыю дзверы, каб ад стукаў,

Пазбавіць прошаных гасцей.

Буду чакаць, шукаць адказы –

Гаючыя размовы ў цішыні.

Рассядуцца свабодна, на канапе,

Сябры, што для мяне як сваякі.

Сумесны ўспаміны пра дзяцінства:

Пра будучы, сучасны час.

Гаворка ідзе: і весела, і чыста,

І цішыню прагоніць гамарня ад нас.

Пазней, разыйдуцца мае сябры

І вернецца стан у ранейшы побыт.

Канапа астывае, дзверы на ключы.

І ў вокнах адчуваецца турбота…

07.2019

*****

Я заблукаў пад моцны ветер,

Які шаптаў мне некалькі разоў.

“Твар чалавечы носяць чэрці!

Застанься, покуль без размоў.”

Дзьмуў дужа моцна, гвалта.

З розных бакоў мяне кранаў.

А я з ідэяй і з даверам, шпарка,

Упарта выхаду шукаў.

І на бяду, зляцела мапа,

Увысь паднялася і не відаць.

А выбар ёсць: наперад ці канапа.

Пару хвілін я разважаў.

Нібыта воўк ці кволы заяц.

Дарэчы, недарэмна ж ён казаў?!

А мож з падманам вецер раіць?

Ці можа, усё ж ён шкадаваў?

Пытанняў шмат, стаю я нерухома.

Павеяў ціхі голас на спакой.

Асела пыл і нерашучасць, стома.

Я вырашыў ісьці дамоў!

04.2020

*****

Я цябе пакахаў!

Мой свет змяніўся.

Нібы па новай я назіраў,

Як свет круціўся.

Абудзіліся мае пачуцці

І думкі да цябе!

Ажылі матылькі ў жываце.

Запал мяне нясе.

Каханне – ты і я!

І гэты погляд дзіўны.

Неверагоднасць, мроя

І гэты час прыхільны.

Раптоўна мы знайшлі:

Сімпатыю, каханне.

На шчасце прывялі,

Усе нашы адчуванні!

01.2019

*****

Ляцяць на поўдзень усе птушкі.

Хутка прыйдзе холад зімовы!

Ляцяць, як маленькія габлюшкі.

Крычаць, перадавая размовы.

Ляцяць, усе тыя, каму не пражыць,

Каму немагчыма застацца!

Час восеньскі хутка бяжыць.

Пара ім ад нас прыбірацца.

Склаліся зграі, там у вышыні,

Зачароўвае іх прыгажосць.

Галаву ўверх, на іх падымі,

Тут яны дома, ці нібыта госць.

Хочацца з імі, туды паляцець,

Ад важкіх праблем ухіліцца!

На свет з вышыні паглядзець,

Атрымаць асалоду, вяртацца.

Развітваюцца, зноў да вясны.

Цяжкі пералёт іх чакае.

Пройдуць гадзіны, тыдні і дні,

Цяпло іх да хаты вяртае.

09.2017

*****

Як і раней, я мару паасобку.

Ад іншых, родных мне людзей.

Яны не хочуць разумець, як сэрца звонку,

Маё імкнецца да сваіх падзей.

Я назіраю, як сыходзіць восень.

Ужо чарговы месяц праляцеў.

А можа марыць ужо досыць?

Не! Не гэтага ў жыцці хацеў.

Дзяўчынка побач, кажа пра сваё.

Мы бачым розніцу ў нашых марах.

Не ведаю, якім жа будзе развіццё:

Шлях будзе брудным ці яскравым.

Пакуль адзін да мар, мне цяжка.

Я крок за крокам, усё ж губляю час.

Усё роўна вераю, як не было далёка

І колькі б ні было ў жыцці параз.

10.2020

*****

Мне не ляцець у зорнае неба,

У дзіўны космас вышыні.

Няма не збожжа, тухне глеба!

Пустэча, душу не крані.

Спякота льецца дужа шмат

І без вільготнасці хварэюць карані.

А я у руцэ трымаю скарб!

Ён не патрэбен тут, пакуль ёсць прамяні!

Ззяюць і быццам кажуць пачакаць,

Не ведаю, як гэта растлумачыць!

І думкі свае пакуль затрымаць,

І просяць у гэтым сэнс убачыць.

А я хвалююся і хочу ўсё хутчэй.

Я гатаваў сябе не першы тыдзень!

Зрабіць сябе сапраўдным, каб вышэй,