Выратавальная місія - Сяргей Белаяр

Рэкрэацыя сустрэла ратавальнікаў расстаўленымі ў ідэальным парадку сталамі і крэсламі. Кухня была літаральна завалена кухонным начыннем, а харчовы склад — пустымі скрынкамі, мяшкамі і бочкамі.

— Падобна на тое, што гіпотэза пра масавае вар’яцтва пачынае пацвярджацца! — сказаў Валовіч.

— Не будзем спяшацца з высновамі! — нешта падказвала капітану, што людская псіхіка тут не прычым. Агучваць свае сумневы Бянткоўскі не стаў — ён давяраў фактам, а не адчуванням. На інтуіцыю больш спадзяваўся Гедройц.

Праз паўгадзіны, так нікога і не сустрэўшы, група падышла да каманднага модуля.

— Замкнёна! — работнік службы бяспекі штурхнуў дзверы плячом.

У душы Бянткоўскага варухнулася надзея.

Гедройц некалькі разоў моцна ўдарыў па дзвярах прыкладам. Атрымалася гучна. Але ніхто не адгукнуўся.

— Прапальвай!

III

Інжынеру-механіку спатрэбілася амаль гадзіна, каб прарэзаць у тоўстым метале дзірку, дастатковую для праходу. Ратавальнікаў сустрэлі мёртвыя камп’ютары і пыл. Яго было вельмі шмат.

— Доўкгал, трымаеш тыл! — работнік службы бяспекі неадкладна накіраваўся да галаўнога камп’ютара ў надзеі зняць назапашвальнік на жорсткіх магнітных дысках. — Нічога сабе.

Ад «вінчэстара» застаўся адно ўспамін. Тут валялася і кувалда. Агляд паказаў, што знішчана не толькі запамінальная прылада, але і сістэма навігацыі, а таксама радыёперадавальнік.

— Які ў гэтым сэнс?

— Вар’яты ўспрымаюць рэальнасць інакш, а іх дзеянні напоўнены іншым зместам, Гердзень. Нам патрэбны член экіпажа!

— Гэта зрабіў не вар’ят! Хтосьці спрабаваў знішчыць усё, што так ці інакш паказвала кірунак на Зямлю, — ад увагі Гедройца не схаваліся брудныя плямы на пульце і падлозе. — Пісталетная! — работнік службы бяспекі схаваў гільзу ў кішэню і правёў промнем па сценах. — Уваходныя адтуліны... Стралялі не ў людзей!

— Чаму ты так вырашыў?

— Па траекторыі, камандзір. Звычайна чалавек страляе ў раён грудзей ці шыі, а тут кулі — ледзь не да столі.

— Стралялі з падлогі! — выказаў меркаванне Валовіч.

— Не! — паківаў галавой Гедройц. — Быў бы зусім іншы вугал...

Гільзы знайшліся там, дзе і меркаваў работнік службы бяспекі. Гедройц старанна іх сабраў і паклаў у кішэню, пасля чаго вывудзіў з пылу абгарэлы шматок паперы — частку карты сонечнай сістэмы.

— А тут іх спальвалі! — на падлозе побач з крэслам капітана чарнела вялікая пляма. Гедройц здолеў разабраць на лускавінках попелу каардынаты Юпітара. — Працягваем пошук!

За камандным размяшчаўся эвакуацыйны модуль. Пломбы на люках выратавальных капсул засталіся цэлымі — унутр можна было не зазіраць.

— Уваходзім у даследчы блок «А»!

Унутры ратавальнікаў чакаў сюрпрыз — падобнае на антрацытавае шкло рэчыва, якое пластом у паўметра таўшчынёй пакрывала большую частку адной са сцен. Рэчыва было гладкім і святло ліхтароў не адлюстроўвала. Часткай «Ёгана Кеплера» яно не з’яўлялася.

Валовіч паспрабаваў адбіць кавалак пры дапамозе айсбаля.

— Не атрымліваецца!

Вострая дзюба не пакінула на рэчыве нават драпіны, хоць інжынер-механік біў

з усяе сілы.

— Давайце плазменны разак! — на здзіўленне ратавальнікаў, эксперымент даў нулявы вынік. — Усім пакінуць модуль!

Грымнуў стрэл. Куля зрыкашэціла, не пакінуўшы следу.

— Гэта што ж такое? — здзівіўся Разыцень.

— Мяне больш цікавіць тое, адкуль гэта ўзялося! — сказаў Гедройц з трывогай у голасе.

— Заварыце ўваход у адсек і рухайцеся далей!

— Ёсць, камандзір!

Валовіч запячатаў дзверы, пасля чаго ратавальнікі працягнулі пошукі. Бянткоўскі не дазваляў сабе сумнявацца: толькі праверыўшы апошняе памяшканне, варта было выносіць вердыкт аб завяршэнні місіі.

Пыл. Пыл. Пыл...

Не было ніводнага чыстага адсека і модуля.

— Мітка напэўна б сказаў, што станцыя правалілася ў мінулае. На тысячу ці нават на мільён гадоў.

— Не зразумеў, камандзір!

— Я пра сына, Едка. Любіць фантастыку.

Дзверы ў сховішча скафандраў былі расчынены насцеж. Унутры панаваў хаос.

— Хтосьці ўжо вельмі спяшаўся збегчы са станцыі, аднак не паспеў... — паміж броваў Гедройца залегла глыбокая вертыкальная зморшчына. — Камандзір, я ўсё больш схіляюся да думкі пра тое, што на іх напалі.

— Піраты?

— Гэта мог быць хто заўгодна. Вось толькі чаму нічога не ўзялі? Часу ж было больш чым дастаткова!

Яшчэ тры гільзы знайшоў Хурда. Выпадкова. Магутнасць прамяня пачала слабець, і суднавы лекар паляпаў па ліхтары пальчаткай. Метал адбіў святло.

— Стралялі на хаду, уцякаючы! — вярнуўшыся на некалькі метраў, работнік службы бяспекі знайшоў уваходныя адтуліны: дзве ў сцяне і адну ў столі. Выкалупаўшы кулі, рэзюмаваў: — Штатная зброя... Ага, патронаў больш не засталося!.. Усё святло на падлогу!

Прамяні сышліся ў адной кропцы. Пляма павольна папаўзла наперад.

— Вось і зброя! — Гедройц выцягнуў з-пад блока пісталет, які стаў на затрымку. — На сто працэнтаў упэўнены: экспертыза пакажа, што менавіта з гэтага пісталета стралялі, — знаходка перавандравала ў паясную сумку.

Калідор вывеў ратавальнікаў да скрыжавання. Работнік службы бяспекі зверыўся з картай і павярнуў направа — да лабараторнага модуля. Шансаў адшукаць там людзей было больш, чым у генератарнай. Праз паўсотні метраў калідор упёрся ў дзверы з тоўстымі створкамі. Дакладней, пакарабачанымі металічнымі пласцінамі, якія тырчалі са сцен пад рознымі вугламі.

Гедройц паклаў палец на спускавы кручок. Астатнія паўтарылі яго дзеянне. Работнік службы бяспекі павольна наблізіўся да створак і асцярожна зазірнуў у адсек.

Нікога.

Гедройц не спяшаўся апускаць зброю — звычка, якая не аднойчы выратоўвала яго ў складаных сітуацыях. Ствол вінтоўкі не дрыжаў — рука ў работніка службы бяспекі была па-ранейшаму моцнай.

Модуль нагадваў лабірынт са сталоў, металічных шаф, пластыкавых кантэйнераў і прыбораў, аб прызначэнні якіх Бянткоўскі мог толькі здагадвацца. Тлумачальныя надпісы больш заблытвалі.

— Дыстанцыя — два метры! — Гедройц і Валовіч пакрочылі паралельнымі курсамі, разглядаючы модуль праз каліматарныя прыцэлы.

Сэрца грукатала, і Бянткоўскаму каштавала немалых намаганняў даць рады хваляванню.

У цэнтры лабараторнага модуля нібы выбухнула бомба.

— Мікрачасціцы выбуховых рэчываў адсутнічаюць! — зрахаваўшыся з аналізатарамі, паведаміў работнік службы бяспекі.

— Выходзіць, механічнае або пнеўматычнае ўздзеянне?

— Страшна падумаць пра тое, якая сіла магла нарабіць такое, камандзір! — Гедройц разгроб чаравіком пыл. Падлогу пакрывалі цёмныя плямы. Яны маглі быць рэшткамі якога заўгодна рэчыва, але Бянткоўскі не сумняваўся ў тым, што гэта — кроў.

— Вазьміце на аналіз!

Пакуль інжынер-механік важдаўся з пробай, работнік службы бяспекі агледзеў пакарабачаныя сталы і шафы. Па іх нібы ўдарылі велізарным кулаком. Або молатам...

Прамень святла падняўся да столі. Россып дробных плям пакрываў і яго.

— Камандзір, ты гэта бачыш?

— Так, Едка! Падобна на тое, што ты меў рацыю...

— Лепш бы я памыляўся!

У лабараторным модулі не адшукалася нічога, што падказала б адказ. Пытанні толькі памнажаліся.

— Не ў адкрыты ж космас яны выйшлі!

— Часам і вакуум — не самы дрэнны варыянт, Гердзень...

— Ды ну, лухта! Хто ў здаровым розуме пакіне карабель без скафандра?

— Засталося яшчэ некалькі адсекаў і модуляў. За мной!

Праз дзве з паловай гадзіны стала зразумела, што на «Ёгане Кеплеры» нікога няма. Разам з адсутнасцю цел ля станцыі гэта выклікала здзіўленне і трывогу. Не маглі ж дваццаць два члены экіпажа проста ўзяць і знікнуць?

— Мы нічога не выпусцілі? — Гедройц выцягнуў карту і скіраваў на яе погляд, хоць за час палёту паспеў вывучыць схему на памяць.

— Не, Едка, станцыя будавалася паводле стандартнага праекта. Ніякіх дадатковых адсекаў або модуляў.

— А памеры вентыляцыйнай сістэмы не дазваляюць схавацца ў ёй даросламу чалавеку...

— Вяртайцеся! Наша місія скончана.

Работнік службы бяспекі кіўнуў і павёў таварышаў за сабой. Зваротны шлях заняў менш часу. Апусканне ў цяжкія думкі не замінала Гедройцу па другім разе яшчэ ўважлівей аглядаць памяшканні. На жаль, ніякіх новых даных атрымаць не ўдалося.

— Хай разбіраюцца следчыя! — Гедройц сыходзіў на «Слейпнір» апошнім. Кінуўшы развітальны позірк, работнік службы бяспекі ўжо збіраўся зачыніць за сабой дзверы шлюзавай камеры, як нечакана пацягнуў іх на сябе, краем вока адзначыўшы змену становішча.

— Едка?

— Хвіліну, камандзір! — Гедройц паспрабаваў разабрацца ва ўласных адчуваннях. Нібы ўсё гэтак жа, як і раней... — Пыл зрушыўся! А руху паветра на станцыі няма!

— Яго магло садзьмуць, калі вы адчынялі дзверы шлюзавай камеры.

— Не, камандзір! У гэтым выпадку ён бы не сабраўся ля саміх дзвярэй, — работнік службы бяспекі зняў з пояса герметычны кантэйнер, адвінціў вечка і зачэрпнуў жменю пылу. З выгляду ён нічым не адрозніваўся ад звычайнага.