Доктор Дождь - Виктор Борисович Гордей
Шрифт:
Интервал:
Закладка:
Беларусь – мая песня
Да Бога малітвы мае́,
У крыўдзе ён нас не пакіне, –
А ціхія песні свае
Спяваю для белай Багіні.
І хлеб, і віно на стале,
Квітнеюць ля хаты вяргіні, –
Усё нам ад Бога, але
Каханне ад белай Багіні.
Ці лёгкі твой крыж, ці цяжкі, –
Ніколі яго ты не скінеш.
Да Бога нясём мы грахі,
А шчасце да белай Багіні.
Нам сонечны Бог да нябёс
Расчыніць высокія сіні, –
Ад Бога Айчына і лёс,
А крылы ад белай Багіні!
***
Сустракай, гаспадыня, гасцей!
З добрым святам вас, добрыя людзі!
Сёння сумна нікому не будзе, –
Сустракай, гаспадыня, гасцей.
Мы не страцілі лепшых надзей,
Не забыліся песень вясёлых;
І усмешкай сваёй, як заўсёды,
Сустракай, гаспадыня, гасцей!
Толькі бачыцца трэба часцей, –
Будзе радасці сэрцам уволю;
І не мёдам, а хлебам і соллю
Сустракай, гаспадыня, гасцей!
Кветка-папараць побач цвіце,
Вочы радуюць нашыя дзеці;
Бачыць Бог, пажывём мы на свеце, –
Сустракай, гаспадыня, гасцей!
***
Даруй, Радзіма, што не маю сіл
Цябе ўпрыгожыть, як бы ты хацела,
Калі яшчэ не выпала насіць
Чарнобыльскую вопухаль у целе.
Сябе не буду лепшым я лічыць
За тое, што не кінуў маці хворай.
Не маю чым табе дапамагчы,
Але давай ціхенька пагаворым.
Шпурляе лёс у твары нам бяду,
Няўжо нам не хапа́е гора-ліха?
Да рук тваіх стамлёных прыпаду,
Да мовы тваёй сонечная і ціхай.
Даруй, Радзіма, і дапамажы
Нам, неразумным, мары свае здзейсніць.
Ты будзеш жыць!
І мы тут будзем жыць
У шчырасці, цярпенні і надзеі.
Ты будзеш жыць!
***
Не хіліце вы, хлопцы, галовы
У бутэльках не ўбачыўшы дна, –
Будзем жывы, як будзем здаровы,
Пагуляем яшчэ да відна!
Пагуляем да ранку, браточкі,
Не шкадуй, гаспадыня, віна,
Пад аладачкі, пад агурочкі,
Пагуляем яшчэ да відна!
Бо гамонка не ідзе,
Як у чарках суха,
Бо яшчэ наперадзе
Ночка-весялуха!
Не спяшайцеся, хлопцы, дадому, –
Не пагаслі ў вокнах агні.
Пагуляем яшчэ і вядома,
Не шкадуй свой баян, баяніст!
Пагуляем да ранку, браточкі,
Хай нацешыцца дзень-жартаўнік.
Ах, аладачкі, ах, агурочкі –
Не шкадуй свой баян, баяніст!
Усё у нас, як у людзей,
Паглядзі – паслухай,
А яшчэ наперадзе
Ночка-весялуха!
Не журыцеся, хлопцы, дарэмна, –
Чарка добрая рот не дзярэ.
Раніцо́й нас красуні прыгрэюць,
Бог даруе, а чорт не бярэ!
Пагуляем да ранку, браточкі,
Весяліцца у волю – не грэх;
Ёсць аладачкі, ёсць агурочкі,
Бог даруе, а чорт не бярэ!
На турботы будзе дзень,
Не вядзіце вухам,
Бо яшчэ наперадзе
Ночка-весялуха!
***
Лёсу белы абрус
Разасланы ў хаце,
На яго сабяру
Ўсе спажыткі-багацці.
Усё маё набыццё,
Ні хвілінкі не кіну, –
Усё жыццё, усё жыццё
Свежым вокам акіну.
Тут і торба дарог,
І вядзерца ўмення,
І кахання – маленькая жменька.
Як любы беларус,
Захачу на прыволле
І раскіну абрус
На жытнёвае поле.
Мне жаўрук прапяе,
Прыпаду да прасцягу…
Усе жанчыны мае
Побач моўчкі прысядуць.
Ёсць і кошык надзей,
І кілішак цярпення,
І кахання – маленькая жменька.
А калі адляцець
Ад зямлі сабяруся,
Застанецца мой цень
На расшытым абрусе.
Мне далёка ісці,
Дабірацца да Бога,
Але змог запасці
Я у гэту дарогу.
Кубак зорных нябёс,
Бохан роднай зямелькі
І кахання – маленькую жменьку.
***
Мама чакае сустрэчы,
Думае только аб ёй,
Горкімі лекамі лечыць
Добрае сэрца сваё!
Я не самы лепшы сын, на жаль не самы, –
Добра ведае яна грахі мае…
Як там мама,
Як там мама,
Як там мама, –
Ці ўсё добра, па-ранейшаму ў яе?
Прыйдзе ў старэнькую хату,
Здолее с даўняй тугой
Рэдкае маміна свята –
Свята вяртання майго!
Маме патрэбна не многа, –
Толькі захоўваць ад бед.
Хоць і не веру у Бога,
Буду маліць за цябе!
***
Паўвека прайшло па няроўнай дарожцы,
Як многа аддаць вы змаглі,
Браты-пераможцы, браты пераможцы,
З таго, што крывёй здабылі.
Пакуты і страты адкінуць не можна,
Бо Вечны Агонь – не касцёр.
Браты-пераможцы, браты пераможцы,
Няўжо вы забылі пра ўсё.
Хапае і часу, хапае і моцы, –
Мы ганьбім адзін аднаго.
Браты-пераможцы, браты пераможцы,
Не страцце братэрства свайго!
Балючае слова хлусні не памножыць,
Не знішчыць апошніх мастоў.
Ніхто і ніколі пакрыўдзіць не зможа
Братоў, але толькі братоў!
***
Зацвілі маладыя каштаны,
Упрыгожылі кветкамі май, –
Распытай пра мяне, мой жаданы,
У сябровак маіх распытай.
Наша сонца устала прыгожа
І прыгожа у меня на душы, –
Раскажы пра мяне, мой харошы,
Ты сястрыцы сваёй раскажы.
Я табе свае песні прапела,
Словы цёплыя добра ляглі, –
Пахвалі ты мяне, мой нясмелы,
Перад бацькам сваім пахвалі.
Зацвілі маладыя каштаны,
Палюбуйся на іх, паглядзі, –
Прывядзі ты мяне, мой каханы,
Да матулі сваёй прывядзі!
***
Мужчына углядаўся не раз
У вочы жанчыны цудоўнай
І доўга шукаў там адказ,
Які быў адной ёй вядомы.
Ён рукі яе цалаваў,
Пяшчотнымі песнямі песціў, –
Ёй Бог прыгажосць аддаваў,
Яна – набірала цярпення!
Ён ярка і шчодра гарыць,
Яна толькі ціха ўздыхае.
Мужчыну чакаюць сябры,
Жанчына – чакае кахання!
Ён свет сто разоў абыйшоў, –
Душа яе побач лятала.
Мужчына і словы знайшоў
Там, дзе іх жанчына паклала!
Калі ўсміхнецца жыццё –
Ім ластаўкі неба расчыняць
І зможа мужчына ўсё,
Калі будзе побач жанчына.
Нібы вызвалення свайго
Чакае, калі ўстрапянецца,
Ля моцнага сэрца яго
Жанчыны маленькае сэрца!
***
Маладыя за сталом,
Госці побач селі, –
Закружыла, загуло,
Павяло вяселле!
Эх, падкінем дроўцаў,
Чарачкі асушым.
Налятайце, хлопцы,
Адвядзіце ду́шу!
Маладое – маладым,
Эх, гады́-няго́ды, –
На вяселлі залатым
Пагулять ахвота!
Растаптаўшы чаравік,
Прамачы ў горле,
Каб музы́кі да крыві
Свае пальцы сцёрлі!
Эх, падкінем дроўцаў,
Пагуляем, бра́ткі.
Не сумуйце, хлопцы,
Весялей, дзяўчаткі!
Маладое – маладым,
Эх, гады́-няго́ды, –
На вяселлі залатым
Пагулять ахвота!
Маладым ад нас хвала, –
Каравай цудоўны!
Хопіць на
