Нераток - Неизвестно
Шрифт:
Интервал:
Закладка:
- Пакланіся ад мяне Найсвяцейшаму, Рэсна. Хай бароніць Бог яго сілу і розум! Перадай, што я застаўся задаволены табою.
- Я добра разумею твае словы, аднак мне здаецца, што яны не адлюстроўваюць твае думкі.
- Адзінота робіць мяне такім, сястра. А ўвогуле я чысты перад вамі, людзьмі, - Шарбітрон выйшаў у гулкі манастырскі двор.
Рэсна вярнулася ў кнігасховішча і не знайшла пацерак, якія стары пустэльнік пакінуў на стале. “Мабыць, здалося. Ці з сабой забраў”, - вырашыла яна і глянула праз закратаванае акенца на дзіўнага госця. У руках ягоных нічога не было, а ногі нават не краналіся дробных каменьчыкаў, якімі была пасыпана гасцявая дарожка.
Шарбітрон вырашыў не адчыняць чыгунныя вароты, на якіх віселі адлітыя вогнедышныя кварзы, а знік і зноў з’явіўся - ужо за варотамі.
Рэсна ўкленчыла пад абразамі і пачала бідь паклоны.
Фурманка чакала разведчыка за брамай. Возчык, падперазаны чырвоным поясам, не азірнуўся і адразу ж цмокнуў на валоў. Праз некаторы час, калі ён усё ж вырашыў паглядзець на маўклівага пасажыра, толькі карычневая сутана пад лаўкай нагадала, што ён кагосьці вёз.
Возчык зазірнуў пад лаўку. Затым махнуў рукой і, забыўшы распрэгчы валоў, пацёгся ў карчму.
20
Шарбітрон адвесіў ілюмінатары. “У чым я памыліўся? Нават калі ўлічыць, што не захаваўся ці не расшыфраваны мой клінапіс, яны павінны былі прайсці ў сваім развіцці значна далей.”
Пісадь пасланне не мела сэнсу. Эверфарсінг звёў дадзеныя аб сучасным развіцці цывілізацыі зямлян у сінтэзатар сітуадый і згодна з яго прагнозам вызначыў час анабіёзу. “Заснудь, каб прачнудца.”
21
Здаецца, анабіёзная камера мела ўсё-ткі сур’ёзныя канструктарскія недаробкі. Калі Шарбітрон прачнуўся, то адчуў, што значна пастарэў.
Перад выхадам са спейскроса ён доўга думаў: у каго ж пераўвасобіцца на гэты раз? Нават у зачыненым караблі Шарбітрон пачуў гул - велізарны вінтакрыл праляцеў над гарой.
“Трэба будзе куды-небудзь пераязджадь, калі гэтым разам не выкручуся, - тужліва падумаў разведчык. - А то яны хутка маю гару з зямлёю зраўнуюць”.
Затокі ў падыспадзе гары чамусьці не было. А па зямных мерках - і не было ніколі.
Разведчык доўга і марна раіўся з апаратам біяпошуку, нарэшце адважыўся выйсці на аўтастраду. На актыўную зброю надзеі невялікія - яшчэ ў час першай разведкі ён пераканаўся ў яе неэфектыўнасці.На ўзбоччы дарогі стаяла маладяя дзяўчына. Біякапір разведчыка адлюстраваў яе думкі і дазволіў адкарэкціравадь ўласнае аблічча.
- Паехалі разам?
- Ты хто, чучала?
“Здаецца, аблічча не зусім адрыхтаваў, але гэта - не перашкода”.
- Хочаш - Шар, хочаш - Біт, хочаш - Рон!
- Прычапіўся на маю галаву.
Шарбітрон паспрабаваў зменшыць яе агрэсіўнасць.
- Хочаш, я адгадаю тваё імя?
- Паспрабуй.
- Крэсда.
- Міма.
- Рэсна?
- Міма.
- Т ады не ведаю. У горад?
- У горад. Ты пусты?
- Пусты, - згадзіўся Шарбітрон.
- Але не безнадзейны?
- Не, - зноў не схлусіў разведчык.
- Т ады заедзем!
Неўзабаве іх падабраў зялёны хуткаход. Калі даехалі, кіроўца запатрабаваў грошы, і, каб пазбегнудь сутычкі, Шарбітрон прымусіў яго заснудь. Дзяўчына захоплена глянула на разведчыка:
- Ну, ты даеш! Хадзем, я цябе з нашай камандай пазнаёмлю. У нас такія крутыя хлопцы! Яны табе, шалапуту, занятак знойдудь. І бабкі будзеш мець шалёныя.
Шарбітрону здалося, што дзяўчына хоча выкарыстаць яго здольнасці. Ён пасміхнуўся і адказаў:
- Якраз гэта мне і патрэбна!
23
- Ты каго да нас прывяла, Чыча? Ён жа на чалавека не падобны!
- А ты ведаеш, што ён карты з адваротнага боку адгадвае?
- Ну і што? Я іх пальцамі адчуваю!
- Рон, зайчык, зрабі цуд, пакажы ім што-небудзь!- Добра, Крэсда, я пакажу ім што-небудзь.
- Яна не Крэсда, а Чыча - я так сказаў! Паказвай, толькі без падману, а то будзеш мець справу са мной, з Блэрстам! - пагрозліва сказаў адзін з хаўруснікаў Чычы і, напэўна, іхні завадатар.
- Ты не здольны напалохаць мяне, - спакойна прамовіў Шарбітрон.
- Заткніся. Чыча нам расказала, што ты вялікі фокуснік. Або паказвай фокус, або я табе пакажу.
Шарбітрон задумаўся. Чым ён мог здзівіць гэтую хеўру? Вялікая колькасць людзей моцна зніжала эфектыўнасць блакіроўкі іх агрэсіі. Наяўнасць электрамагнітных хваляў у памяшканні стварала перашкоды біяхвалям разведчыка.
- Я магу расказадь пра тваё мінулае жыццё .
- Супакойся. Я сам ведаю яго не горш, - адрэзаў Блэрст.
Шарбітрон сфакусаваў усю блакіроўку на адным Блэрсце.
- Адчыні скрынку, - ужо лагодней прапанаваў Блэрст і паказаў рукой у кут, дзе стаяў металічны сейф.
Разведчык агледзеў яго знутры. “Пэўна, гэта і ёсць тыя самыя папяровыя грошы зямлян, іхні эквівалент золата. І, напэўна, крадзеныя”. Ён перавёў позірк на замок і расшыфраваў яго электронныя і механічныя сакрэты. Імпульс энергетычнага поля адчыніў дзверцы сейфа.
- Ён нават да яго не дакрануўся. - прашаптала Чыча.
- Паўтары, як цябе завудь? Рон?
- Шар-біт-рон.
- Як пасланца Сатаны з фантастычнага баевічка? - ухмыльнуўся Блэрст. - Калі забудуся і назаву як-небудзь інакш - не крыўдуй.
- Добра, Куран.
- Блэ-эрст!
- Не будзем стварадь з гэтага праблему, Блэрст.
24
Блэрст не быў рабаўніком, злодзеем або ашуканцам. Не быў ён кантрабандыстам, шулерам або бізнесменам. Ён быў усімі імі адначасова - паляўнічым на грошы. Не грэбаваў нічым і ўвесь час балансаваў на мяжы свабоды і турмы, жыцця і смерці. Грошы, якія ўдавалася здабыць, ён традіў хутка і лёгка, быццам спяшаўся ўлезці ў новыя афёры.
Сярод ягоных знаёмцаў былі і апушчаныя басякі, і дзелавыя людзі, якія нават спалі пад аховай. “Гэты са мной!” - звычайна прадстаўляў Шарбітрона Блэрст. Аднак знайсці чалавека, які б меў доступ да рэальнага плутонію, як называлі зямляне патрэбнае разведчыку паліва, аказалася даволі няпроста.
Каб апраўдадь сваю прысутнасць побач з Блэрстам, Шарбітрону даводзілася дапамагаць авантурысту. Ён адключаў сігналізацыю, забяспечваў выйгрыш у казіно, запамінаў змест патрэбных дакументаў, нават калі яны былі ў папцы або ў стале, сціраў з памяці хаўруснікаў ці ахвяр Блэрста непажаданыя ўспаміны. Аднойчы ён стварыў ілюзію поўнага чамадана грошай, якімі Блэрст разлічыўся з пастаўшчыкамі опіуму. А неяк раз Шарбітрон у апошні момант разрадзіў рэвальверы двух палідыянтаў, якія спрабавалі затрымадь яго з Блэрстам.
25
Блэрст адпачываў пасля чарговай справы. Ён закінуў нагу за нагу, пацягваў нейкі заспакаяльны кактэйль і гутарыў з Шарбітронам.
- Ты дастаткова доўга прадаваў з намі. І, трэба сказадь, шмат што ў цябе атрымліваецца. Але чаму ты ніколі нічога не робіш сваімі рукамі?
- Я ашчаджаю энергію, Куран. Прайшоў той час, калі я размахваў кулакамі і цягаў камяні.
- Блэрст. - стомлена паправіў аферыст. - Я ведаю, я адчуваю, што ты не чалавек. Хто ты? Што табе патрэбна, чужынец?
- Плутоній. Па вашых мерках няшмат. Але ён у вас старанна ахоўваецца, да таго ж ён мне патрэбен ў асаблівай расфасоўды.
- Ты дыверсант-іншапланецянін? Колькі трэба плутонію?
- Патрэбная мне доза не знішчыць нават аднаго квартала ватага горада.
- Да фенькі мне горад! Навошта мне шукаць для цябе плутоній?
- Пакінеш сабе тое, што я паспеў у цябе зарабіць - маю долю.
- Яна і так у мяне. Я не збіраюся табе нічога аддавадь. А канчатковы разлік мне даспадобы рабіць куляй.
- Тады я прапаную табе яшчэ залаты злітак вагой каля двух кілаграмаў.
- А калі я і яго забяру?
- Я табе аддам яго пасля таго, як ты аддасі мне плутоній.
- Ты вар’ят, калі папёр на мяне. Зрэшты, твае праблемы. Але дзе яго ўзяць, твой плутоній?
- У цябе ёсць чалавек “на кручку’ - Рэнс, вучоны.
- Рэнс, Рэнс. Нерсан? Што ты ўсё імёны блытаеш, чучала?! Сід Нерсан - інстытут плазмы. Неяк ён трапіў у сур’ёзны пераплёт, а я дапамог яму выкараскацца. Цяпер за ім даўжок, калі не жадае глядзець на неба праз краты. Я звяду цябе з ім.
26
- Рэнс.
- Нерсан.
- Нерсан, я схіляюся перад магутнасцю твайго розуму і ўпэўнены, што тваё імя застанецца ў гісторыі Зямлі назаўсёды. Блэрст перадаў табе, што мне патрэбна?
- Ты губіш маю душу, але абуджаеш розум. Я вымушаны красці ядзерную сыравіну. А такая малая і дакладная расфасоўка не пад сілу нікому.
- Няўжо гэта цяжэй, чым вынайсці кола? Я не сумняваюся ў табе, Нерсан.
27
Эверфарсінг у абліччы чалавека прывёў Блэрста з камандай да патайніка. Неўзабаве да ног аферыста лёг залаты злітак. Блэрст падняў яго і крыва ўсміхнуўся:
- Неглыбока ты яго закапаў.
- Я яго кінуў каля логава серпаносых кварзаў. А закапаў - час.
- Не лухці. Усё?
- Болей чым усё. Паклапаціся пра Нерсана, у яго могуць быць непрыемнасці.
- Ну-ну. А зараз выкладвай, навошта табе патрэбны плутоній, ды яшчэ ў такіх мізэрных упакоўках? А пасля ты завядзеш нас туды, дзе яго схаваў, і аддасі плутоній мне. Я прыкідваю, што за яго, бадай, можна яшчэ палову такога злітачка адхапіць. Ды і цябе або твой труп можна здядь для доследаў, калі не збіраешся далей са мной супрацоўнічаць.